Sampaloc Lake
27 maart 2024 - Sampaloc Lake, Filipijnen
Tijd voor wat ontprikkeling na de pittige reisdagen.
Benedick, de man van Aleli en haar zoon AJ zijn ziek geworden terwijl wij op reis waren. Koorts en hoesten. Benedick werkt altijd wel door, maar lag nu toch echt ziek op bed. Om mij niet aan te steken, met de kans dat ik hier straks niet weg kan, hebben we besloten dat ik beter een hotel in kan. In ieder geval voor 3 nachten. Daarvan zijn er inmiddels 2 geweest.
Het hotel ligt in San Pablo aan het Sampaloc meer. Rondom is het 3,5 kilometer. Iets kleiner dan de Kralingse plas.
Gisteren het rondje gelopen en wat foto's gemaakt. Buitenlandse toeristen komen hier niet en zeker geen Europese. Zo'n grote, witte vrouw roept dan wel wat reacties op. Veel schoolkinderen begonnen te giechelen toen ze me zagen. In hun uniformen langs het meer waren ze aan het spelen, wandelen of zaten ze hand in hand met hun liefje op een bankje aan de waterkant. Het dagelijkse leven hier aan het meer met veel kleine eetkarretjes langs het wandelpad. Of mensen op brommers die heen en weer rijden en met een speciaal belletje aangeven dat ze iets te verkopen hebben. Een vis, een gezoete gebakken banaan, dat soort dingen.
In het meer zelf zitten talapia kwekerijen.
Aan 'mijn' kant van het meer zitten wat hotels met zwembad (waar je niet in wil zwemmen, maar dat terzijde haha) en aan de overkant in elkaar geknutselde, scheve houten krotjes waar hele gezinnen in wonen met wat kippen en een hengel.
Deze week is de 'Heilige Week', de week voor Pasen. Dan zijn de scholen dicht vanaf woensdag, lopen mensen optochten en zijn er extra kerkdiensten.
Eens kijken wat de komende dagen nog brengen....
Ik heb het gevoel dat ze die riem meer voor mij kopen dan voor Choco.
En dat zij het ook fijner vinden nu hij weer rustig is en berust in zijn lot. (= depressiever?)
Maar Aleli is echt een schat van een mens hoor, verder niks negatiefs over te zeggen. Erg begaan hier met de gemeenschap. Heel sociaal en vrijgevig.
Alleen over Choco zijn we het niet helemaal eens, zullen we maar zeggen.
Intussen, hoe ironisch en confronterend, is Loes mijn hamster al voor de 2e keer deze week ontsnapt thuis. Ook een teken: ik neem nooit meer dieren in een hok. Hoe groot het hok ook is. Ze horen er gewoon niet in thuis.
Aleli's schoonmoeder woont 1 huis verder, met aangrenzende tuin. Die heeft 2 loslopende honden, eentje al heel oud die haar overal volgt.
Aleli's man heeft eerder een hond gehad, toen die dood ging heeft hij hard gehuild, vertelde ze.
Deze hond hebben ze gekregen. Ze zaten er niet ol te wachten..Het is een druk beestje. Ze nemen gewoon niet de tijd om 'm op te voeden. En er wordt nogal makkelijk over gedaan dat hij dan maar in een kooi zit. Dat is dan maar zijn bestemming in het leven, lijkt het.
Ze hebben m in huis gehad, maar dat ging niet goed. Begrijpelijk, want je moet m opvoeden.
Verder weet ik het ook niet. Ik begin er niet meer over. Ik weet wel dat Choco hartstikke leergierig is en veel energie heeft die hij niet kwijt kan.
Gr.
ja want terwijl ik nu aan het tikken ben, lig jij op 1 oor neem ik aan, want het is bij jouw nu 04.15 :), maar goed gelukkig zit jij op veilige afstand van de zieke, ( hoop dat ze niet heel erg ziek zijn uiteraard ) , maar wel beter voor jouw, stel je voor dat jij ook wat oploop en niet terug kan naar huis vliegen, dat zou helemaal klote zijn, ja toch, maar ook wel weer even lekker om op je zelf een beetje van alles mee te maken, maar hotel is niet zo luxe als waar je heb gezeten zeker, en in de stad maar wel op mooi daar,en je maakt het echte Filipijnse leven nu ook echt mee, want daar komen geen grote witte mensen bijna hahahaha, maar goed het zit er al weer bijna op toch, want dinsdag zie ik je al weer na de voorstelling :) gelukkig, en inderdaad geen beesten meer nemen hoor, al die vreselijke hokjes die je daar voor moet hebben hihihi, neem gewoon een pluche beertje die zet je in de bank praat je tegen lul niet terug krijg geen ruzie en ze vermaken zich prima hahaha, nou Moppie maak er nog wat van en we spreken elkaar nog wel op de site, dikke knuffel van Jan en Frank