San Pablo, Laguna
18 maart 2024 - San Pablo, Filipijnen
En dan zit je ineens (nou ja 'ineens', na 10,5 uur vliegen en een nacht in Guangzhou en nog eens 2,5 uur vliegen) bij je collega thuis in de Filipijnen.
Het was een warm onthaal op het vliegveld van Manilla van Aleli, haar 2 zussen en 3 neven. Met de gezamenlijke familie-bus maakten ze er meteen een dagje uit van.
Meteen heerlijk gegeten, boodschappen gedaan en al wat van de omgeving gezien. Vanmorgen om half 8 zaten we al op een bamboe vlot op een van de meren aan de verse kokosmelk.
Gastvrij als ze zijn stonden ze erop dat ik de master bedroom nam. Met een massagestoel en jacuzzi. Wat een luxe.
Voel me hier erg welkom en fijn.
En ook al een beetje nuttig gemaakt met het zaden van nieuwe sla. Ze hebben een flinke greenhouse met sla en tuin vol fruitbomen en komkommerplanten.
Helemaal fijn hier...op 1 dingetje na...hoe ze hier met honden omgaan.
Eentje zit de hele dag aan een touw en blaft de halve dag.
En een jonkie van 1 jaar zit continu opgesloten in een kleine bench buiten. Kan 3 stappen zetten. Die springt steeds hoopvol hoop als er iemand voorbij komt. Wil er zó graag uit. Maar ze vinden m te druk en dus is hij gedoemd tot dit leventje in een bench.
Ze vertelde nog dat haar zoon een keer vroeg of hij eruit mocht, omdat het toen het hondje zijn verjaardag was. Echt zó zielig. Ik kijk op hem uit vanaf mijn raam. Arm beestje. Heb daar al wat traantjes om gelaten. Pfff....
Ik heb het er met Aleli over gehad, maar volgens haar is het ok zo, want 'hij heeft al een grotere kooi dan eerst.'
Ik vroeg waarom ze die honden had. Ze heeft ze gekregen. Ze wilde ze niet, maar 'nee' zeggen tegen een krijgertje is hier not done.
Ik hou er maar over op, ben er nu een paar keer over begonnen, moet het parkeren en accepteren dat het er hier anders aan toe gaat.
Je kun niet al het leed van dieren en mensen te veel aantrekken, anders doe je geen oog meer dicht. Maar vind het wel heel moeilijk om aan te zien...
Voor de collega's die dit misschien lezen: wil je er ajb niet met Aleli over beginnen, want dat voelt dan weer onbeleefd. Heb het met haar zelf besproken en het is hier zoals het is.
Frank en Janneman :) xxxxxxx
Altijd fijn om weer contact te hebben. Liefs, xxx
Bijna generale! De dag nadat ik terugben. 🤪
Nee zeggen is hier erg onbeleefd, begrijp ik. Ze heeft vaker gasten die vragen of ze langs mogen komen. Dan kan ze gewoon geen 'nee' zeggen, vertelde ze.
Nou ja, ik had er niet om gevraagd...ze bood het zelf aan. Maar ze had niet helemaal verwacht dat ik er op in zou gaan, geloof ik. Hahaha...
Dus ja wij kunnen gastvrijheid leren en zij kunnen ook leren wat meer 'nee' zeggen of eerlijker zijn over wat ze werkelijk willen.
Er wordt hier ook een hoop gedaan omdat er anders geroddeld wordt, daar ben ik wel al achter. Vind het wel leuk om te ervaren bij iemand thuis hoe het er werkelijk aan toe gaat. De cultuurverschillen. Hoewel het soms ook even behoorlijk slikken is.
Daar kwam ik vandaag achter, ze maakte er een grapje over
Laat het je vakantie niet bederven. Al is dat wel moeilijk